اجازه زنها هنگام بيرون رفتن از خانه از شوهر

اجازه زنها هنگام بيرون رفتن از خانه از شوهر

باسلام ميخواستم بدانم چرا زنها هنگام بيرون رفتن از خانه بايد از شوهر خود اجازه بگيرند من اين حرف را قبول ندارم مگر خدا در قران نگفته است که زنان ومردان هيچ فرقي با هم ندارند وتفاوت انان در ميزان ايمان انان است ومگر زن و مرد شريک زندگي هم نيستندومگر زنان از خودشان اختيار ندارند پس چرا مراجع تقليد همچين حکمي را اورده اند. لطفا پاسخ مرا واضح بنويسيدو بگوييد اين حکم را از کجا در اورده اند ضمنا من هنوز به خاطر اين مسئله براي خودم مرجع تقليد انتخاب نکرده ام. پاسخ : با عرض سلام و تحيت.

دوست محترم!

درست است که از لحاظ انساني، مرد و زن مساويند، و چه بسا زني(همانند حضرت زهرا) با تلاش خود، از تمام مردان تاريخ برتر مي شود؛ ولي مسأله به معناي تساوي حقوقي و فقهي نيست. اختيارات و تکاليف هر شخص بر اساس اهداف ازدواج و زندگي خانوادگي توسط شرع و عقلاء تعيين مي شود.

آن چه فقهاء در رساله هاي عمليه در اين ارتباط نوشته اند، مستند به روايات پيامبر اکرم(ص) و اهل بيت عصمت(ع) است. در اين مسئله کمتر اختلافي بين علماي اسلام چه شيعه و چه سني وجود دارد.

اجمالا عرض مي کنيم که روابط در زندگي زناشويي را قواعد حقوقي تعيين نمي کند؛ بلکه زندگي زوجين در صورتي و تنها در صورتي موفق است که بر اساس محبت و اعتماد باشد. قواعد حقوقي تنها هنگامي به کار مي آيند که ناهماهنگي و ناسازگاري بين زوجين وجود داشته باشد.

اسلام که چنين اختياري براي مرد قرار داده است، به کرات و مرات به مرد توصيه کرده است که براي همسر خود رفاه و آزادي و اختيار ايجاد کند و به او احترام بگذارد و اکرام کند. اين اساس زندگي زناشويي است. در خانواده ايده آل اسلامي زن مدير خانه است، و مسکن جز با رضايت او تهيه نمي شود. ولي همه اينها در قالب اخلاق خانوادگي است، و نه قواعد حقوقي و بايدها و نبايدهاي اجباري که حکومت پاسدار آن است و در دادگاه بدان حکم مي شود.

اشکال تصوري که شما کرده ايد اين است که گمان مي کنيد اين حکم فقهي به اين معنا است که اسلام خواسته که مرد در خانه تحکم کند و به مرد اجازه داده تا همسرش را در مضيقه و فشار قرار دهد. بايد بدانيم چنين نيست. اسلام از مرد خواسته تا بي نهايت با محبت با همسرش ارتباط داشته باشد، کما اين که از زن هم خواسته تا چنين کند، ولي در عين حال چارچوبي حقوقي تعيين کرده که در صورت اختلاف و ناسازگاري آن قانون اجرا مي شود.

نقطه مقابل سؤال شما قوانين حقوقي اي است که براي زن در نظام فقهي اسلام جعل شده است. زن مي تواند در خانه دست به سياه و سفيد نگذارد، و براي هر قدمي که در خدمت خانه و اهل خانه و حتي فرزندش برمي دارد، تقاضاي دستمزد کند. مثلا اگر لباس فرزندش را مي شويد، و يا حتي به او شير مي دهد، مي تواند دستمزد بگيرد؛ کما اين که مي توان اصلا به فرزندش شير ندهد.

آيا شما تصور مي کنيد زني که بخواهد بر اساس اين حق قانوني خود در خانه رفتار کند، مي تواند خانواده اي با محبت و آرامش ايجاد کند؟

جواب اين است که هرگز چنين نيست. هم مرد و هم زن موظفند تا با تمام وجود در خدمت خانواده باشند و در اين صرت خانواده اي ايده آل مي سازند؛ ولي در عين حال اين قواعد حقوقي در بزنگاه هاي ظلم و اجحاف يکي بر ديگري مي تواند به نوعي بازدارندگي داشته باشد.

البته قابل انکار نيست که اسلام، حتي در توصيه هاي اخلاقي در نظام خانواده، خواسته است مديريت عالي در خانواده با شوهر باشد، و همه بر محور او تصميم واحدي بگيرند. در عين حال به مرد توصيه کرده که مديريت خانه و نه خانواده را به همسرش واگذار کند. اين مستند به آيه شريف قرآن است که "الرجال قوامون علي النساء" آن را بيان داشته است.
اين که چرا اسلام مديريت عالي خانه براي مرد پسنديده است، به خصوصيات روانشناختي مرد و زن و همچنين مسائل جامعه شناختي و نقش خانواده در اجتماع بازمي گردد که وارد آن نمي شويم.

با آرزوي توفيق.

موسسه ذکر قم